2. YOU ARE NOT ALONE

 

Dzień dobry bardzo. Jest 7:10 więc meldujemy się na posterunku, ja: Aga i on: Tomek … Witajcie w ten trochę chłodniejszy piąteczek. Niech pogoda Wam niestraszna tym bardziej jeżeli macie co świętować.
– No właśnie Tomku wiesz co dziś mamy za dzień?
* Nie mam pojęcia… 9 czerwca?
– W Polsce obchodzimy dzisiaj Dzień Przyjaciela…
* Ok ok, ale nie zapo9minaj, że dzisiaj jest jeszcze w Polsce Dzień Pracowników Archiwów i Bibliotek oraz Dzień Księgowego.
– No wiesz!
* No już dobra, kupię ci kawę … i pączka.
– Hahaha … wielkie dzięki, będziesz musiał postarać się bardziej
* Coś wynegocjujemy …
– Tak myślisz? No to zobaczymy. A wy moi drodzy nie bierzcie przykładu z Tomka, pamiętajcie i dbajcie o swoich przyjaciół … bo przyjaźń jest najważniejsza. To z tej okazji posłuchamy sobie Despacito…

 

– I ty możesz słuchać taki chłam? W dodatku jak ja nienawidzę tej piosenki. – Julia wyraźnie zdegustowana odłożyła nadgryzionego tosta na talerz.
– A co w tym złego? – Adam wzruszył obojętnie ramionami nalewając sobie do kubka kawę.
– Może nie, że od razu coś złego… Jednak ty już tak po prostu codziennie, to już chyba z automatu idzie. Budzisz się o 6:25, bierzesz prysznic, pitu pitu bródka i te sprawy. Dokładnie o 7:00 robisz zwykłe tosty, a o 7:11 pijesz kawę. To jakiś twój rytuał? Może masz jakieś problemy ze sobą skoro działasz według stałych ustalonych przez siebie schematów? – powiedziała to spokojnie, dość niestandardowo jak na jej styl. W jej głosie można było uchwycić nutkę niepokoju (bardziej o siebie niż o brata- nie była przyzwyczajona do poukładanego życia… nudnego???). W dłoniach trzymała szklankę wody, zbyt sztywno i za wysoko, aby można było cokolwiek z niej upić. Z boku stojąc można było odnieść wrażenie jakby chowała się za szklanką.
– Taki już jestem … – odpowiedział, lekko się uśmiechając patrzył na swój kubek, już pusty.
– Nie jest ci nudno?
– Słuchaj, może to i nudne… może nie. Aczkolwiek jest to moja nuda, moja własna… i koniec tematu. – przewrócił oczami niczym urażona diva.
– Ok ok , ale ja nie rozumiem jednego… Zazwyczaj jesteś totalnie spokojny… Uwierz, że ja nawet na prochach w psychiatryku taka pokorna nie byłam- nie mogła powstrzymać się od śmiechu – a jak coś wspomnę na twój temat, to od razu się spinasz i obrażasz. – dodała.
– Byłaś w szpitalu? – zignorował pozostałą część wywodu siostry. Wyglądał na zatroskanego.
– Żartowałam przecież. Chyba nie znasz się jeszcze na moim poczuciu humoru. – gwałtownie podniosła się z krzesła, podeszła do okna udając, że coś ją zaciekawiło na pobliskim parkingu.
– Julka, jakby co to możesz mi powiedzieć o wszystkim. – podszedł do niej i objął ją ramieniem.
Dla niej było to dziwne, nowe doznanie.
– Wiem – na chwilę wyrwała się z jego objęć, odwróciła się do niego- Wiem, że jesteś moim bratem i że zawsze mi pomożesz, chociaż nie musisz. Jednak w tej chwili naprawdę żartowałam. – powiedziała to patrzą mu w oczy. Nie mogła powstrzymać się, wtuliła się w niego. Czuła ciepło i coś co pozwalało jej wreszcie odetchnąć z ulgą.
– Julka, ja nie odpuszczę tej rozmowy. – odgarnął włosy z jej twarzy.
– Nie musisz odpuszczać. Wszystko jest ok. – zapewniła go siostra. – Jak teraz nie wyjdziesz z mieszkania, to spóźnisz się do pracy. – poklepała go lekko w policzek.
– O kurde, faktycznie – chwycił w pośpiechu swój plecak i wybiegł z mieszkania bez pożegnania.
Wypuściła powietrze z ulgą. Nie miała zamiaru dzielić się z kimkolwiek jej przeżyciami. Tym bardziej z nadopiekuńczym bratem. – pokręciła głową z westchnieniem – Życie z nim pod jednym dachem raczej do sielanki zaliczać się nie będzie. Chociaż z drugiej spokój, bezpieczeństwo, szacunek… – zniesmaczyła się swoją myślą – może gdyby trafiła na takiego faceta… no ok BOGATSZEGO … to może warto byłby się poświęcić i udawać grzeczną żonkę… – zadrwiła – … bo przecież jak to się mówi: gdy kota nie ma w domu, to myszy harcują. – roześmiała się głośno.

 

~*~*~

 

– Proszę, proszę… któż to się zjawił w moich skromnych progach. – kobieta zza biurka nagle wyprostowała się i skrzyżowała ręce na piersiach, wyglądała na bardzo wkurzoną.
– Pani Wando, sama pani mówiła, że nie mam się tu pojawiać do czasu aż sprawa nie przycichnie. – Adam zarumienił się i podrapał się po karku. Przez niespodziewane pojawienie się Juli w jego życiu, zupełnie zapomniał o ponownym spotkaniu z dyrektorką. W maju rzuciła krótką „radę” żeby poszedł na L4, a potem się zobaczy.
– Tak, ale to nie znaczy, że w ogóle nie miałeś mieć ze mną kontaktu. Czy ty zdajesz sobie sprawę, co ci grozi za pobicie ucznia? Jednym ruchem mogę dać ci dyscyplinarkę, dostaniesz zawieszenie w zawodzie… Mogę się o to postarać. – powiało grozą – Ale żeby aż tak na pękać uczniowi, że bał się wyjść z łazienki do godziny 20:00. Musiałam wezwać psychologa! Co prawda Szczerba nic nie powiedział… że to ty… ale cała klasa słyszała waszą awanturę i twoją obietnicę, że popamięta! Dziwnym trafem zawiesił się monitoring … Wiesz coś na ten temat? – przyglądała się bacznie.
– Ja nie znam się na takich sprawach, to nie moja działka…- patrząc się na boczną ścianę uśmiechnął się pod nosem. – Tak w ogóle to taki łomot idiocie należał się podwójny. Po co pieprzył farmazony na temat mojego życia prywatnego… – wycedził przez zęby.
– Ja wiem, że to wasze sprawy… Nie mam pojęcia od kogo dowiedział się o tym… wszystkim. – westchnęła ze współczuciem – Nic cię jednak nie usprawiedliwia i nie daje przyzwolenia na takie reakcje … w odwecie… Możesz na mnie wreszcie spojrzeć? – dodała znaczącym tonem.
W jaki sposób mam patrzeć się na ciebie babo, gdy wyglądasz jak Hogata, ze Smerfów, w wersji współczesnej? – pomyślał.
– Do kiedy mam się spakować i dopełnić wszelkich formalności? – spojrzał się w jej oczy, jego twarz nie zdradzała jakichkolwiek emocji.
– Na razie zostajesz. Jak zwykle dzięki Tamarze… – spojrzała się na niego z politowaniem – i Basi … bo to ona przekonała Tamarę. – dodała z niezmierną satysfakcją.
– Aha… w takim razie dziękuję – tylko tyle umiał wydusić z siebie w danej chwili. Ta informacja nie była dla niego komfortowa. Zresztą cała ta sytuacja. Jego ex wstawia się u przyjaciółki żeby jej matka nie wywaliła go z roboty… Miał ochotę zapaść się pod ziemię… Uniósłby się honorem, ale na zasiłek dla bezrobotnych aktualnie go nie stać.
– Komuś innemu należą się podziękowania… – złośliwie puściła oczko.
– Ok, to ja już pójdę … podrapał się po czole, był bardzo zakłopotany. Odwrócił się. Mruknął jeszcze pod nosem „do widzenia” i wyszedł.
Szedł zamaszystym krokiem w kierunku głównego wyjścia. Był rozwścieczony. Kolejny raz to zrobiła. Potraktowała go jak życiowego nieudacznika.
– Kurwa mać! – zaklną na głos. Uderzył pięścią w drzwi opuszczając budynek szkoły.

 

~*~*~

 

Wrócił do mieszkania. Juli nie było. Pewnie buszuje po mieście z Jadzią. – pomyślał kręcąc głową z pogardą. – Może to i lepiej. Nie musiał hamować swoich emocji.
Wyciągnął telefon z kieszeni i zaczął pisać treść wiadomości po czym bez zastanowienia wysłał.

 

Do: Tamara
Cześć. Dzięki za wstawienie się za mną u matki. Mam prośbę, przekaż swojej przyjaciółce żeby nie wtrącała się w nieswoje sprawy!

 

Po kilku chwilach otrzymał odpowiedź.

 

Od: Tamara
Jesteś kretynem i chamem. Dobrze, że Baśka cię rzuciła!

Uśmiechnął się smutno odpisując.

Do: Tamara
Dodaj jeszcze- nieudacznik życiowy. Basia dała mi dobitnie do zrozumienia kim dla niej byłem. Dla przypomnienia- to ja ją rzuciłem. Nie zadaję się ze zdzirami!

 

Rzucił telefon na sofę w salonie. Podszedł do barku, otworzył go i wyjął wódkę.- Smirnoff – przeczytał z uśmiechem.
– Nie starczy. – powiedział na głos.
Zabrał butelkę i szklankę. Usiadł ciężko na sofę.
– Dzisiaj bez popitki- dodał i nalał do szklanki alkohol. Przechylił jedną szklankę, drugą… przestał liczyć. Zdążył tylko wysłać sms do przyjaciela.

 

Do: Rafał
Wpadnij do mnie z flaszką, albo od razu możesz przynieść dwie. Jestem w potrzebie.

 

Momentalnie otrzymał wiadomość zwrotną.

 

Od: Rafał

Siema glucie! Nie wiem co odwaliłeś tym razem. Spoko, zjawię się od razu po pracy. Zrobię tylko zaopatrzenie na długi wieczór.